Ποτέ μην....

Βάραιναν τα βλέφαρα με εγώ εκεί...με πιάνω να παλεύω με τις σκέψεις μου...

"Ποτέ μην ανέχεσαι να ζητιανεύεις γι αυτό που έχεις την δύναμη να κερδίσεις"...Το πήρα από δω, το γύρισα από κει, ξεσκόνισα τις λέξεις, ώσπου μια φωνούλα ξεπήδησε από μέσα μου..."άστο μην το παιδεύεις...μια χαρά τα λέει"

Μην ξεχνάς πω είσαι το μοναδικό πρόσωπο που σκέφτεται με το μυαλό σου...είσαι η δύναμη και η εξουσία στον κόσμο σου!

Τα σμαραγδιά φεγγάρια...

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για την ψυχή μου .

Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι ,

εκεί που είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι ,

μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει .

Τι ΄ναι τούτα δω τα σκιάχτρα μου λέει .

Δεν είναι για σένα η λούφα , κορίτσι μου .

Πάλι πλαστογραφίες κάνεις;

Και βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό .

Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί .

Δεν πειράζει , λέω .

Πάμε γι΄ άλλα .

Όπως και να 'χει το πράμα , η Ρόζυ γεννήθηκε με το βλέμμα καρφωμένο στο ξημέρωμα . Όρτζα τα πανιά λοιπόν .

Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου .

Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι του κι έναν ξεφούσκωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη .

Ένα ψαροκάικο , δίχως ρότα .

Πού πάμε καπετάνιο με ρωτάει ο τιμονιέρης και μου κλείνει το μάτι .

Όπου πάν΄ τα κύματα ! λέω επίσημα εγώ .

Και τα σμαραγδιά φεγγάρια που είναι στο κατάρτι , σκάνε σαν ρόδια στην κουβέρτα .

Κι ο ξεσκούφωτος ήλιος ο αληταράς παρατάει το τιμόνι του και χορεύει .

Και η νύχτα γεμίζει χιλιάδες ήλιους , αληταράδες .

Και η ψυχή μου γεμίζει νύχτες πολύχρωμες .

Γεμίζει σμαραγδιά φεγγάρια και θαλασσινά πουλιά .

Πού να χωρέσουν μέσα μου ολ' αυτά , πού να στριμωχτούν, π΄ ανάθεμά τα..

Κάθε μέρα ο Θεός μας δίνει μαζί με τον ήλιο

μια στιγμή κατα την οποια είναι δυνατον να αλλάξει καθετι που μας κάνει δυστυχισμένους.

Καθε μερα προσποιούμαστε οτι δεν αντιλαμβανόμαστε οτι υπάρχει αυτη η στιγμή,

κανουμε πως πιστευουμε οτι το σήμερα είναι το ιδιο με το χθες,

και θα είναι ιδιο με το αυριο

Αλλα το ον που δινει προσοχή στη μερα την οποια ζει,

ανακαλυπτει τη μαγικη στιγμή

Μπορει να είναι κρυμμενη στο λεπτο,

που βάζουμε το πρωί το κλειδι στην κλειδαρια,

μεσα στη συντομη σιωπή που ακολουθει το βραδινό φαγητο,

μεσα σε χιλιαδες πραγματα που μας φαίνονται όλα ιδια.

Αλλα αυτη η στιγμή υπάρχει.

Μια στιγμή που ολη η δυναμη των αστρων περναει απο μεσα μας και μας επιτρεπει να κανουμε θαυματα

Paulo Coelho

Κάτω από τα κάστρα της ελπίδας

Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.

Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.

Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.

Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες.

Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.

Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος.

Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.

Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.

Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.

Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος.

Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατολάτης

ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς

ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς

ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων.

Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.

Μ. Λουντέμης