Τα σμαραγδιά φεγγάρια...

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για την ψυχή μου .

Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι ,

εκεί που είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι ,

μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει .

Τι ΄ναι τούτα δω τα σκιάχτρα μου λέει .

Δεν είναι για σένα η λούφα , κορίτσι μου .

Πάλι πλαστογραφίες κάνεις;

Και βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό .

Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί .

Δεν πειράζει , λέω .

Πάμε γι΄ άλλα .

Όπως και να 'χει το πράμα , η Ρόζυ γεννήθηκε με το βλέμμα καρφωμένο στο ξημέρωμα . Όρτζα τα πανιά λοιπόν .

Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου .

Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι του κι έναν ξεφούσκωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη .

Ένα ψαροκάικο , δίχως ρότα .

Πού πάμε καπετάνιο με ρωτάει ο τιμονιέρης και μου κλείνει το μάτι .

Όπου πάν΄ τα κύματα ! λέω επίσημα εγώ .

Και τα σμαραγδιά φεγγάρια που είναι στο κατάρτι , σκάνε σαν ρόδια στην κουβέρτα .

Κι ο ξεσκούφωτος ήλιος ο αληταράς παρατάει το τιμόνι του και χορεύει .

Και η νύχτα γεμίζει χιλιάδες ήλιους , αληταράδες .

Και η ψυχή μου γεμίζει νύχτες πολύχρωμες .

Γεμίζει σμαραγδιά φεγγάρια και θαλασσινά πουλιά .

Πού να χωρέσουν μέσα μου ολ' αυτά , πού να στριμωχτούν, π΄ ανάθεμά τα..